உள் ஒதுக்கீடு : சரியான சமூக நீதி

இட ஒதுக்கீடு என்பது சமூக நீதி. சமநீதிக்கான வழி இது.

பேரறிஞர் அம்பேத்கரின் கடின உழப்பினால் இடஒதுக்கீடு சட்ட அங்கீகாரம் பெற்று நடைமுறைக்கு வந்தது. என்னுடைய பங்கு எனக்கு வர¼ண்டும் என்று சொல்வது உரிமை. அவனுடைய பங்கை அவனுக்குக் கொடுக்கக் கூடாது என்று சொல்வது மனித உரிமை மீறல். சமூக அளவில் இது சமூக உரிமை மீறல்.

செப்டம்பர் 5, 2011ஆம் நாள் தமிழகச் சட்டமன்றத்தில் நடைபெற்ற ஆதிதிராவிடர் மற்றும் பழங்குடியினர் நலத்துறை மானியக் கோரிக்கை மீதான விவாதத்தின்போது பேசிய இந்தியக் குடியரசுக் கட்சியின் தலைவரும், குப்பம் தொகுதி சட்டமன்ற உறுப்பினருமான செ.கு. தமிழரசன், " அருந்ததியர்களுக்கான உள்ஒதுக்கீடு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. அரசமைப்புச் சட்டத்திற்கும், உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்புக்கும் எதிராகத் தமிழ் நாட்டில் மட்டும் உள்ஒதுக்கீடு அமல்படுத்தப்பட்டுள்ளது. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களைப் பிரித்தாளும் வகையில் இது அமைந்துள்ளது. அருந்ததியர் மக்களிடையே பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் வகையிலான உள்ஒதுக்கீட்டை மறு ஆய்வு செய்ய வேண்டும் " என்று பேசி இருக்கிறார்.

முன்னாள் நீதியரசர் ஜனார்த்தன் தலைமையிலான ஆணையம் நன்கு ஆய்வு செய்து, சட்ட ரீதியாக அறிவித்த 3 விழுக்காடு உள்ஒதுக்கீட்டில் எந்தக் குழப்பமும் இல்லை, அரசமைப்புச சட்டத்திற்கு மாறாகவும் இது இல்லை என்பது தமிழரச னுக்குத் தெரியாமல் போனதற்கு நாம் ஒன்றும் செய்ய முடியாது.

அருந்ததியர், பள்ளர், பறையர் ஆகிய மூன்று சமூகங்களும் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகங்கள்,. இவை இணைந்து ஆதிக்கத்திற்கு எதிராகப் போராட வேண்டும் என்று சொன்னால், அது " தலித் ஒற்றுமைக்கு " அடையாளம்.

அதைவிட்டுவிட்டு, அருந்ததியருக்கு இடஒதுக்கீடு கொடுப்பது தாழ்த்தப்பட்டவர்களிடையே பிரிவினையை ஏற்படுத்தும் என்று சொல்வது, தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் ஒற்றுமையைச் சீர்குலைப்பதாக அமைகிறது. இதுவும் தமிழரசனுக்குப் புரியவில்லை.

அடுத்து இவ்ஒதுக்கீடு அருந்ததியர் மக்களிடையே பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதாக அவர் சொல்கிறார். அப்படி அருந்ததியர் மக்கள் சொன்னார்களா? அல்லது அருந்ததியர் இயக்கங்கள்தான் சொல்கின்றனவா?

தாழ்த்தப்பட்டவர்களிலும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களாக, மிகவும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களாக மிக மிகப் பின்தங்கி இருக்கும் அருந்ததியர் சமூகத்திற்குத் தோள்கொடுக்க வேண்டிய தலித் "எழுச்சி " செ.கு. தமிழரசன், சமூகநீதி அவர்களுக்குக் கிடைக்கக் கூடாது என்பதில் காட்டும் முனைப்பும், ஆர்ப்பரிப்பும் அவரின் தலித் ஒற்றுமைப் போர்வையை உருவிவிட்டது. தலித் ஒற்றுமை சாத்தியமாகாமல் போனதற்கு இவர் போன்றவர்கள்தான் காரணம்.

மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி உறுப்பினர் அரூர் டில்லிபாபு அருந்ததியர் களுக்கான ஒதுக்கீட்டை ஆதரித்துப் பேசிய போது, " மார்க்சிஸ்ட் கட்சி ஆளும் மாநிலத்தில் அருந்ததியருக்கு உள்ஒதுக்கீடு வழங்கப்படவில்லை " என்றும் பேசியிருக்கிறார்.

அருந்ததியர்கள் தமிழ்நாட்டு மக்கள். மேற்கு வங்க மக்கள் அல்லர். மேற்கு வங்க அரசுப் பதிவிதழில் " அருந்ததியர் " என்ற பெயரே இல்லை என்ற சாதாரண செய்திகூடத் தெரியாமல் பேசுவது சரியாக இருக்காது.

தவிர, மிகவும் ஒடுக்கப்பட்ட ஒரு சமூகத்திற்கு முதன்முதலில் உள்ஒதுக்கீடு வழங்கியது தமிழகம் என்றால், அது தமிழகத்திற்குத்தானே பெருமை. இதுவும் கூடவா இவருக்குப் பொறுக்கவில்லை.

நேபாளத்தில் பிறந்த பவுத்தத்தைப் பற்றிப் பேசவில்லை என்றாலும் குற்றமில்லை ; அனுராதபுரத்துப் பவுத்தத்தைப் பேசாமல் இருப்பதுதான் செ.கு. தமிழரசனுக்குப் பெருமை.

இதற்கு முன்னால் ஆந்திராவில் அருந்ததியருக்கான தனி உள்ஒதுக்கீடு நீதிமன்றத்தால் தடைசெய்யப்பட்டு விட்டதாகக் கூறியிருந்தார். இதில் அவருக்குப் புரிதல் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது.

06.06.1997ஆம் நாளிட்ட ஆந்திர அரசின் அரசாணை (G.o. M.S.No.68, Social Welfare (JI) Dept., Dated 6.6.1997) யின்படி, மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டிருந்த 11 துணைச் சாதிப் பெயர்களை உள்ளடக்கி இருந்த ரெல்லி சமூகத்திற்கு அந்த மக்கள் தொகையின் அடிப்படையில், " A " அடுக்கில் 1 விழுக்காடும் ; அதற்கு அடுத்த நிலையில் 17 துணைச் சாதிகளைக் கொண்ட மாதிகா சமூகத்திற்கு " B " அடுக்கில் 7 விழுக்காடும் ; மூன்றாவதாக " C " அடுக்கில் 24 துணைச்சாதிகளைக் கொண்ட " மாலா " சமூகத்திற்கு 6 விழுக்காடும் ; நான்காவதாக மூன்று துணைச்சாதிகளைக் கொண்ட " ஆதி ஆந்திராவுக்கு " 1 விழுக்காடும் இட ஒதுக்கீடு வழங்கியது ஆந்திர அரசு. இது நீதிமன்றத் தடைக்கு உள்ளான போதும், இந்த அடுக்குமுறை இடஒதுக்கீட்டில் ஒரு சமூக நீதி இருந்தது என்பதை மறுக்க முடியாது.

அருந்ததியர் சமூக மக்களுக்கு தி.மு.கழக அரசு 3 விழுக்காடு உள்இட ஒதுக்கீடு வழங்கியது வரலாற்றில் பதிவான ஒன்று. ஆனால் இவ்ஒதுக்கீடு போதாது. 6 விழுக்காடு இந்த மக்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டும் அல்லது மேற்சொன்ன அடுக்குமுறையில் " A " அடுக்கில் ஒதுக்கீடு வழங்க வேண்டும். அதுதான் சமூக நீதி.

புதிய தமிழகம் கட்சியின் தலைவரும், ஒட்டப்பிடாரம் தொகுதி சட்டமன்ற உறுப்பினருமான டாக்டர் கிருஷ்ணசாமியும் அவருடன் சேர்ந்து அருந்ததியர் இடஒதுக்கீட்டை எதிர்க்கிறார்.

சட்டமன்றத்தில் அவர் "அருந்ததியருக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள 3 சதவீத உள்ஒதுக்கீட்டினால் 15 சதவீத தலித் மக்களுக்கு அநீதி வழங்கப்பட்டுள்ளது " என்று பேசியிருக்கிறார். வேடிக்கையாக இருக்கிறது. விவரமான மனிதர் கிருஷ்ணசாமி, இப்படி விவரமில்லாமலா பேசுவது?

15 சதவீதம் மக்களா? அல்லது இட ஒதுக்கீடா? ‡ பாவம் குழம்பிப் போயிருக்கிறார்.

புகார் கொடுக்க வந்த தலித் நபரை அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே தள்ளிய ஐஏஎஸ் அதிகாரி

எட்டாவா,செப்டம்பர் 24 : தலித் இனத்தைச் சார்ந்த நபர் ஒருவர் உத்தர பிரதேசத்தில் உள்ள ஒரு அரசு அலுவலகத்திற்கு சென்று அவரது குறைகளை தெரிவிப்பதற்காக முயற்சி செய்தபோது ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரியால் கழுத்து சட்டையை பிடித்து வெளியில் தள்ளபட்டுள்ளார்.அவர் கான்ஷி ராம் அவாஸ் யோஜ்னா என்ற நகர்ப்புற ஏழைகள் விடுதி பற்றி புகார் செய்வதற்காக சென்றுள்ளார். அப்போது சிறப்பு முதன்மை செயலாளர் மற்றும் எட்டாவா மாவட்ட நீதிபதி ஆர்.பி. சிங்க் ஆகியோர் புகார் கொடுக்க வந்த தலித் நபரின் கழுத்துச் சட்டையை பிடித்து அங்ன்கன்வாடியை விட்டு வெளியே தள்ளியுள்ளார்.தலித் இனத்தைச் சேர்ந்த மாயாவதி ஆட்சி செய்யும் மாநிலத்திலேயே இத்தகைய சம்பவம் நடைபெறுவது குறிப்பிடத்தக்கது.

அருந்ததியன் இயக்குனரின் பிறந்த நாள்

அருந்ததியன்

இயக்குனரின்  பிறந்த நாள் வருகிற செப்டம்பர் 26 ஆம்  நாள் கொண்டாடப்படுகிறது .

புதுசெரி தீண்டாமை

எனது சொந்தங்களே
தமிழ்நாட்டில் உள்ள அருந்ததியர் மக்களுக்கு நடக்கும் வன்கொடுமைகளை கேட்க அதிகமான இயக்கங்கள் உள்ளது, இருந்தும் சில சமயம் இயக்கம் சாராதவர்கள் அந்த கொடுமையை கண்டிகிரார்கள். அது மட்டும் அல்லாமல் சி பி எம் போன்ற அரசியல் கட்சிகள் துணையாக உள்ளது. குறிப்பாக மேற்கு மாவட்டத்தில் பெரியார் திராவிட கழகம் உள்ளது. 
ஆனால், புதுசெரில் உள்ள அருந்ததியர்களை பற்றி பேச எவரும் அங்கு இருபதாக தெரியவில்லை. புதுச்சேரியில் உள்ள அருந்ததியர்கள் பரவலாக அணைத்து ஒருகளிலும் உள்ளார்கள். அனால் இவர்களின் சதவிகிதம் மிக குறைவு. ஆகவே அங்கு பறையர்கள் அதிகமாக உள்ள இடங்களில் ஒரு இடமான போரையூரில் அருந்ததியர்களை, பிரியர்கள் கோவிலுக்குள் அனுமதிப்பது இல்லை.
விளிநூர் அருகில் உள்ள போரையூரில் அருந்ததியர்கள் சுமார் பத்து குடும்பங்கள் உள்ளது. இந்த ஊரில் அதிகமாக உள்ள தலித் சமுதாயம் ஆதி திராவிடர் என்கிற பறையர்கள். ஆகவே இந்த பறையர்கள் அருந்ததியர்களை கோவிலுக்குள் விடுவது இல்லை.  
வருகிற 24 ஆம் தேதி சி. பி .எம். அவர்கள் தீண்டாமை ஒழிப்பு  மாநாடு நடுத்துகிறார்கள் புதுச்சேரியில். அந்த நாளில், இவர்கள் இந்த அருந்ததியர் மக்களுக்கு நடக்கும் தீண்டாமையை, கண்டிப்பார்கள? அருந்ததியர் இயக்கங்கள் இதை கையில் எடுக்குமா? என்று காத்துகொண்டு இருகிறார்கள் அந்த மக்கள். (தகவல்: விஜயகுமார், புதுச்சேரி) 

கொலை காரணம்:

பரமகுடியில் நடந்த கொலைகள் மறுபடியும் நடக்காமல் இருக்க என்ன செய்ய?
சி பி ஐ இந்த வழக்கை விசாரித்தால் வருங்காலத்தில்
இந்த கொலைகள் நடக்காதா என்று பார்த்தால் இல்லை, நடக்கும். பல தனியார் நிறுவனங்கள் இந்த வழக்கை விசாரித்து முதல் தகவல் அறிக்கை வெளியிட்டாலும்  கொலைகளை அந்த அறிக்கை தடுக்காது. பத்து லட்சம் நிவாரணமாக குடுத்தாலும் நடக்கும்.
நாம் ஆர்ப்பாட்டமும் போராட்டமும் ஒரு குறிக்கோள் இல்லாமல் செய்தால் இன்னொரு பரமகுடி போராட்டம் செய்ய தயாராக வேண்டும்.
ஆகையால் இந்த சாதிவெறி ஆட்டத்துக்கு நாம் என்ன செய்தால் முடிவு கட்டமுடியும் என்பதை நாம் சிந்திக்கவேண்டும்.

கொலைகள் நடந்த காரணம்:
1  தேவர்கள், இவர்களை அரசாங்கத்தின் உதவியுடன் நமது தோழர்களை கொளைசெயய்தார்கள், ஏனென்றால், தேவர்களுக்கு இந்த தாழ்த்தப்பட்ட தேவேந்திரர்கள் அவர்களுக்கு இனையாக வருவது பிடிக்கவில்லை. அது மட்டும் அல்லாமால் தேவேந்திரர்கள், தேவர்கலுக்கு சமமாக, வாழ முயல்வதும் பிடிக்கவில்லை.
2 நடந்த படுகொலை அடுத்தவருடம் நடக்காது என்பதை எப்படி நாம் சொல்ல முடியும், அப்படி நடந்தால் நாம் மறுபடியும், ஐநூர பேருடன் ஆர்பாட்டம் சென்னையில் நடத்தலாம் என்று முடிவு செய்வோமா?
3 இந்த படுகொலைக்கு பின்பு, தமிழ்நாட்டில் உள்ள அணைத்து அரசியல் கட்சிகளும் இந்த படுகொலைகளை பேசுகிறது,

நாம் செய்யவேண்டியது

தேவர்களில் உள்ள பல பிரிவுகளை எப்படி ஒன்று சேர்த்து தேவர் என்று அழைத்தாரோ, அதை போல் தேவேந்திரர்களில் உள்ள ஏழு பிரிவுகளைஇணைத்து தேவேந்திரர்கள் என்று அழைக்கவேண்டும. இது பல ஆண்டுகளாக உள்ள கோரிக்கை இந்த மக்களிடம்.

தியாகி இம்மானுவேல் சேகரனின் நினைவு நாளை அரசாங்க விழாவாக அறிவிக்கவேண்டும.

இவை இரண்டு மட்டுமே, பிற்காலத்தில் இப்படி போன்று படுகொலைகள் நடக்காமல் பார்கமுடியும்.

ஐந்து முனை சாலையும்... அப்பாவி தலித் மக்களும்..

ஏழு தலித் உயிர்களைப் பலி வாங்கிய பரமக்குடி கலவரமும் ஐந்து முனை சாலையும் இன்று அமைதியாக இருக்கிறது. அதன் கோரமுகம் இப்போதைக்கு மறைக்கப்பட்டு மணல்புழுதி மேடுகளாய் கிடக்கிறது. ஏன் இந்த கலவரம்? இதைக் கலவரம் என சொல்ல என் மனம் ஒப்பவில்லை, ஒரு சின்ன போராட்டம் கலவரமாக மாற்றப்பட்டிருக்கிறது.

இத்தனை காலமாக அமைதியான முறையில் நடைபெற்று வந்த தியாகி இம்மானுவேல் சேகரனின் வழிபாடு இந்த 54வது வருடம் மட்டும் கலவர பூமியானதற்கு என்ன காரணம்? இந்த குருபூஜை வழிபாடு மட்டுமல்ல எல்லா சாதியினர் நடத்தும் குருபூஜை வழிபாட்டிலும் சிறுசிறு வன்முறையும், தாக்குதல்களும் நடந்திருக்கிறது. ஆனால் அப்போதெல்லாம் காவல்துறை இத்துனை பெரும் துப்பாக்கி சூடு நடத்தியதில்லை. இந்த ஒரு சமூகத்தை மட்டும் நோக்கி ஏன் இத்தனை இடங்களில் துப்பாக்கி சூடு நடத்தவேண்டும், அதற்கான அவசியம்தான் என்ன?

நாம் ஆராய வேண்டிய இடங்கள்:

* பல லட்சம் பேர் கூடும் அன்றைய தினத்தில் அந்த சமூகத்தின் ஒரு தலைவரை கைது செய்ய வேண்டியதின் அவசியம் என்ன? அவர் வந்தால் கலவரம் நடக்கும் எனச் சொல்லும் நல்லவர்களே.. அவரை கைது செய்ததால் நடந்த கலவரத்திற்கு யார் பொறுப்பு? அவர் நல்லவர், கெட்டவர் என்பதெல்லம் வேறு விசயம். (எந்த அரசியல்வாதி நல்லவர் ஒருவரையாவது எடுத்துக்காட்டாக சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம்?) ஆனால் எல்லா அரசியல் வியாதிகளையும் மற்ற குருபூஜை வழிபாட்டின் போதெல்லாம் பூப்போல தாங்கிப் பிடித்து பாதுகாப்பு தரும் அரசு இவரை மட்டும் தடை செய்வதன் நோக்கம்? இங்கு சாதீயத்தை யார் தூண்டுவது சொல்லுங்கள்?

* சரி கைது செய்தாயிற்று என்ன பின்விளைவு நடக்கும் எனத் தெரியாதா? அதுவும் பல லட்சம் பேர் கூடுமிடத்தில் போராட்டம் நடத்துவார்கள் எனத் தெரியாதா? அதனைத் தடுக்க என்ன நடவடிக்கை எடுத்திருந்தார்கள்? 7 அப்பாவி உயிர்கள் பலியான பிறகு அங்கு இத்தனை காவல்துறை குவிந்து என்ன பயன்?

* 11 மணியளவில் 50 பேர் கொண்ட கும்பல் மட்டுமே கூடியிருக்கிறது. காவல்துறை கைது செய்தவரை விடுதலை செய்தாயிற்று என்று சொன்னவுடன் கலைந்து சென்றிருக்கிறார்கள். ஆனால் விடுதலை செய்யப்படவில்லை என 11.30 மணியளவில் மீண்டும் கூடியிருக்கிறார்கள். இந்தமுறை அப்பாவி மக்கள் கூட்டமும் அதிகமாகவே காவல்துறை ஒரு சாக்கு போக்கும் சொல்லாமல் அடிதடியில் இறங்கிவிட்டது, எல்லோரும் ஓடியிருக்கிறார்கள். விடாமல் தாக்கப்படவே திருப்பித் தாக்கி இருக்கிறார்கள். அதிகப்படியான கும்பலின் தாக்குதலுக்கு பதில் தாக்குதலாய் துப்பாக்கி சூடு நடத்தப்பட்டும் விட்டது.

* இந்த ஏவல் துறைக்கு யார் உடனடியாக இவ்வளவு அதிகாரம் தந்தது? அப்புறம் எதற்கு தண்ணீர் பீய்ச்சும் வாகன‌ம், கண்ணீர் புகைக்குண்டுகள் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டது? நேரடியாக மனிதக் கொலைகள் செய்யும் அதிகாரம் யார் மூலம் பெறப்பட்டது? ஐந்து முனை சாலையிலாவது போராட்டம் நடந்தது, தாக்குதல் நடந்தது. மதுரை மற்றும் மற்ற இடங்களில் துப்பாக்கி சூடு எந்த அடிப்படையில் நடத்தப்பட்டது? கார்களில் இருந்து இறங்கி நின்றவர்களை சுடுவார்களாம்; எந்த ஊர் நியதி இது?

* இந்த விசயத்தைப் பொருத்தவரையில் காவலர்களுக்கு எங்கிருந்தோ ஏவல் செய்தவர்கள் யாரென்று அறிந்தால் தெரியும் மற்ற விசயம் எல்லாமே.

* ஓய்வுபெற்ற நீதிபதியை வைத்து விசாரணை நடத்த அரசு உத்தரவிட்டிருக்கிறது. எந்த அளவில் நியாயமாக நடக்கும், உண்மை வெளிப்படும் என்பது வரும் காலத்திற்கே வெளிச்சம்.

நெடுங்காலமாக பிரிந்து கிடந்த தலித் சமூகங்கள் இன்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தியாகி இம்மானுவேல் சேகரனின் வழிபாடு நிகழ்ச்சியின் மூலம் ஒன்றிணைய முற்படுகிறது. அதைத் தடுக்க ஆதிக்கவாதிகள் நினைத்ததின் விளைவுதான் இது. அதற்காக அவர்கள் செய்த திட்டமிடலில் அப்பாவி மக்கள் 7 பேர் பலியாயிருக்கின்றனர். இதோடு நின்று போய் விடவில்லை. அந்த மக்களை துன்புறுத்த அடுத்த கட்ட நகர்வுகளும் ஆரம்பித்தாயிற்று. ஆம் ஆயிரம் பேர் மீது வழக்கு பதிவு என்பதன் பொருள் என்ன?.

7 குடும்பங்கள் ஏற்கனவே அனாதை ஆக்கப்பட்டு விட்டது. அடுத்து 1000 குடும்பங்கள் பொய் வழக்குகளுடன் அவதிப்பட வேண்டும். அதற்கான வேலைகளில் காவல்துறை கச்சிதமாக இறங்கிவிட்டது; ஆம் ஆள் பிடிக்கும் வேலைகளில் இறங்கிவிட்டது. ஒவ்வொரு ஊர்களிலும் இரவு நேரங்களில் சென்று கைது செய்யும் நடவடிக்கை ஆரம்பித்து விட்டது. படிக்கும் அப்பாவி இளைஞர்களும், விவசாய வேலை செய்யும் சமூக மனிதர்களும் கைது பயத்தில் இருக்கின்றனர். ஆனால் அரசும், ஊடகங்களும் இதையெல்லாம் சொல்லாமல் வேறு திசை நோக்கி திரும்பி தங்களது வியாபாரத்தை பெருக்கி கொள்ளும். வழக்குகளுடனும், கலவரக்காரர்கள் எனும் பட்டத்துடனும் அம்மக்கள் வாழவேண்டும்.

அடுத்தவன் உழைப்பில் வாழும், அடுத்தவனை மோசம் செய்து வாழும் எல்லோரும் நலமாக இருக்கையில், உழவு செய்து, வருந்தி உழைத்து வாழும் மக்களுக்கு மட்டும் ஏன் இந்த கதி; கலவரக்காரர்கள் எனும் பெயர்?

இதன் மூலம் வர்க்க குணம் கொண்ட ஆதிக்க சாதியினருக்கு கொண்டாட்டம், சந்தோசம். நமக்காக‌ அரசியல்வாதிகளோ, அரசு ஊழியர்களோ, ஊடகங்களோ, சமூக வியாக்கியானம் பேசுபவர்களோ வரப்போவதில்லை. எல்லாம் நடந்த பிறகு சமாதானம் எனும் பெயரில் வரும் புல்லுருவிகள் யாரையும் அனுமதிக்காதீர்கள். நாம்தான் நமக்காக இருக்கிறோம் என்பதை புரிந்து கொள்வோம். இனியாவது சிந்திப்போம்.. கற்போம், ஒன்றுசேர்வோம் புரட்சி செய்வோம்.

TO CPM:

தோழர்களே சி பி எம் தனது செய்லல்களில் சாத்தியம் காட்டாமல் பணி தமிழ்நாட்டில் செய்வதில் மிகவும் பாரடதகது, பல இடங்களில் அவர்கள் தலித்துகள் உடன் தான் நிற்கிறார்கள், ஒரு தேசிய கட்சி இப்படி தலித்துகளுக்கு ஆதரவாக உள்ளது, தலித்துகளுக்கு கிடைத்த மிகபெரிய ஒரு சக்தி என்று கூறலாம்.
இருபினும் இவர்களின்  தலித்துளுக்கோ, அல்லது பெண்களுக்கோ உரிய பிரதிநிதித்துவம் இல்லை என்பது வேதனை அழிகிறது, இந்த குறையை சிக்கிரம் சரி செய்வார்கள் என்று நம்புகிறேன், இவர்கள் செய்ய விடில் பின்பு எவர் செய்வார்கள்

ஆந்திராவில் தொல்.திருமாவளவன் அவர்களுக்கு அம்பேத்கர் தேசிய விருது! துணை முதல்வர் வழங்கினார்

விடுதலைச் சிறுத்தைகளின் தலைவர் தொல்.திருமாவளவன் அவர்களுக்கு ஆந்திராவில் இயங்கி வரும் தலித் கலா மண்டலி என்கிற அமைப்பின் சார்பில் 07/09/2011 அன்று ஐதராபாத்தில் நடைபெற்ற விழாவில் அம்பேத்கர் தேசிய விருது வழங்கப்பட்டது. அவ்விழாவில் ஆந்திர மாநிலத்தின் துணை முதல் அமைச்சர் மாண்புமிகு தாமோதர ராஜநரசிம்மா அவர்கள் கலந்துக்கொண்டு அவ்விருதினை வழங்கி சிறப்பித்தார். தலித் கலா மண்டலி என்கிற அமைப்பின் 35-வது ஆண்டு விழாவும், அவ்வமைப்பின் நிறுவனர் மாஸ்டர் ஜீ அவர்களின் 60-வது பிறந்த நாள் விழாவும்,  விருதுகள் வழங்கும் விழாவும் ஒருங்கிணைந்த முப்பெரும் விழாவாக அது நடைபெற்றது.  அவ்விழாவிற்கு எஸ்.பி.ராஜூ தலைமை வகித்தார்.



துணை முதல்வர் தாமோதர ராஜ நரசிம்மா அவர்களும் கவிஞர் ஸ்ரீ நாராயண ரெட்டி அவர்களும் சிறப்புரையாற்றினார்கள். துணை முதல்வரிடமிருந்து அம்பேத்கர் தேசிய விருதினை பெற்றுக்கொண்ட விடுதலைச் சிறுத்தைகளின் தலைவர் தொல்.திருமாவளவன் ஏற்புரை ஆற்றினார்.
அப்போது அவர் பேசியதாவது: அம்பேத்கர் தேசிய விருதினை வழங்கி என்னை சிறப்பித்த தலித் கலா மண்டலி அமைப்பினருக்கும், அவ்விருதினை வழங்கிய துணை முதல்வர் அவர்களுக்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். உங்களின் தாய்மொழி ஆகிய தெலுங்கு மொழியை பேச இயலாமைக்கு வருந்துகிறேன். இங்கு பேசியவர்கள் துணை முதல்வராய் இருக்கும் ராஜ நரசிம்மா அவர்களை விரைவில் முதல் அமைச்சர் ஆவார் என்று வாழ்த்தினார்கள். நானும் அவரை அவ்வாறே வாழ்த்துகிறேன்.
பெரியார் பிறக்காத இம்மண்ணில் ஒரு தலித் துணை முதல்வர் அளவுக்கு உயர முடிந்திருக்கிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டின் அரசியல் சூழல் அந்தளவுக்கு இன்னும் பக்குவமடையவில்லை. தலித் மக்கள் ஒரு அரசியல் சக்தியாக வளரவேண்டுமானால் அவர்கள் முதலில் அமைப்பாக அணி திரள வேண்டும். ஆனால் நாம் பல்வேறு காரணங்களினால் சிதறிக் கிடக்கிறோம். இந்தியாவில் சுமார் 30 கோடி தலித்துகள் இருக்கிறோம். நாம் ஒன்று சேர்ந்தால் இந்தியாவின் நிலையான பிரதமராக ஒரு தலித் தான் வரமுடியும். இந்தியாவில் குடியரசு தலைவராக ஒரு தலித் வருவதற்கு அனுமதிப்பார்கள் ஆனால் ஒரு தலித் பிரதமராக வர வேண்டும் என்பது தான் கன்சிராம் அவர்களின் கனவாக இருந்தது. அவருடைய உழைப்பால் தான் மாயாவதி முதல் அமைச்சராக முடிந்திருக்கிறது. அனைத்து பூட்டுகளுக்கும் ஒரே சாவி அரசியல் அதிகாரம் தான் என்றார் புரட்சியாளர் அம்பேத்கர்.
நாம் அதிகாரத்தை பற்றிய சிந்தனையே இல்லாமல் இருக்கிறோம். நிலம், வீடு, நாடு, நகை, பணம் இவை மட்டுமே சொத்து எனக் கருதுகிறோம். ஆனால் அதிகாரமும் ஒரு சொத்து தான் என்பதை நாம் நினைத்து பார்ப்பதில்லை. அதிகாரம் சொத்து என்று நினைத்தால் தான் அதிலும் நமக்கு பங்கு வேண்டும் என்று போராடுவோம். எனவே அதிகாரத்தில் பங்கு வேண்டும் என்று போராடுவதோடு அதிகாரத்தையே கைப்பற்ற வேண்டும் என்றும் நாம் போராட வேண்டும். அதற்கு நாம் அரசியல் சக்தியாக வளர வேண்டும் என்று உரையாற்றினார். தோழர் சுனில் இதனை தெலுங்கில் மொழிபெயர்த்தார்.
வந்திருந்தோர் அவர் உரையைக் கேட்டு எழுச்சியோடு கைகளை தட்டி ஆரவாரம் செய்தனர். நிகழ்ச்சி முடிந்த பின்பு ஏராளமான இளைஞர்கள் குறிப்பாக மாணவர்கள் தலைவர் தொல்.திருமாவளவன் அவர்களை சூழ்ந்துக் கொண்டு  படம் பிடித்துக் கொண்டனர். ஆந்திராவில் விடுதலைச் சிறுத்தைக் கட்சியின் கிளையை தொடங்க வேண்டும் எனக் கேட்டுக்கொண்டனர். இந்நிகழ்வில் தமிழகத்திலிருந்து தலைவரின் தனிச் செயலாளர் பாவலன், தண்டலம் தமிழ்ச் செல்வன் ஆகியோர் கலந்துக்கொண்டனர். ஆந்திராவைச் சார்ந்த வெங்கட்ரமணா அவர்களும் தலைவரோடு அந்நிகழ்வில் கலந்துக்கொண்டார்.
அடுத்தநாள் காலை துணை முதல்வர் தமது இல்லத்தில் தொல்.திருமாவளவன் அவர்களுக்கும் உடன் சென்றவர்களுக்கும் சிற்றுண்டி வழங்கினார். சுமார் அரை மணி நேரம் தமிழக, ஆந்திர ஆரசியல் நிலைமைகள் குறித்து இருவரும் கருத்துக்களை பரிமாறிக்கொண்டனர்.

3% இடஒதுக்கீடு கேட்டு அருந்ததியர் இன மக்கள் உண்ணாவிரத போராட்டம்

காரைக்கால்: தமிழகத்தைபோல் புதுச்சேரி மாநிலத்தில் அருந்ததியர் இன மக்களுக்கு 3 சதவிகிதம் இட ஒதுக்கீடு வழங்க வலியுறுத்தி, காரைக்கால் மாவட்ட அருந்ததியர் இன மக்கள் ஒருநாள் அடையாள உண்ணாவிரத போராட்டம் நடத்தினர்.
நேற்று கலெக்டர் அலுவலகம் அருகில் நடந்த உண்ணாவிரதத்திற்கு, மாநில தலைவர் வாழ்முனி தலைமை வகித்தார். செய லர் தவமணி முன்னிலை வகித்தார். மாநில துணை பொதுச்செயலர் பரமசிவம், துணைத்தலைவர் ஆறுமு கம், காரைக்கால் மாவட்ட தலைவர் கலியமூர்த்தி, செயலர் நாகராஜ், ஆதித்தமிழர் பேரவை பொதுச்செயலர் நாகராசன் மற்றும் பலர் பேசினர்.
புதுவை மாநில துணை பொதுச் செயலர் பரமசிவம் பேசுகையில், தமிழகத்தைபோல், புதுச்சேரியில் வாழும் அருந்ததியர் இன மக்களுக்கும் 3 சதவிகிதம் இட ஒதுக்கீடு வழங்க வேண்டும். தமிழகத்தை போல், அருந்ததியர் என்று சாதி சான்றிதழ் வழங்கவேண்டும். 1989ம்ஆண்டு முதல் நிறுத்தப்பட்ட காலணி தைக்கும் பங்க் கடைகளை மீண்டும் வழங்க வேண்டும். அடிக்கடி பங்க் கடைகளை அரசு இட மாற்றம் செய்ய உத்தரவிடக்கூடாது. தமிழகத்தைபோல், பங்க் கடைகளுக்கு இலவச மின்சாரம் வழங்கவேண் டும். 2011 சட்டமன்ற தேர்த லின் போது, அருந்ததியர் இன மக்களுக்கு உரிய இட ஒதுக்கீட்டை வழங்குவோம் என வாக்குறுதி அளித்த புதுச்சேரி முதல்வர் ரங்கசாமி அருந்ததியருக்கான இட ஒதுக்கீட்டை உடனே வழங்க வேண்டும் என வலியுறுத்தி பேசினார்.

நிர்வாக சீர்திருத்தங்களை வலியுறுத்துவோம்

நண்பர்களே,
வணக்கம். இன்றைய தினமணி நடுபக்க கட்டுரையை படிக்க கிழே கிளிக் செய்யவும். மற்றவர்களுக்கும் அனுப்பவும். கட்டுரையில் எழுப்பப்பட்டவை குறித்த பொதுக்கருத்தை தமிழகத்தில் உருவாக நாம் முயற்சிப்போம். திருவினை ஆகட்டும். 
நன்றி  
அ.நாராயணன்

http://dinamani.com/edition/Story.aspx?SectionName=Editorial+Articles&artid=476913&SectionID=133&MainSectionID=133&SEO=&Title=

கட்டுரைகள்

உடனடித் தேவை - நிர்வாகச் சீர்திருத்தங்கள்

அ. நாராயணன்

First Published : 15 Sep 2011 01:22:54 AM IST

அண்ணா ஹசாரே தலைமையில் நடந்த போராட்டத்துக்குக் கிடைத்த பேராதரவுக்குக் காரணம் தெளிவாகத் தெரிகிறது. உயர்மட்ட ஊழல்கள் படித்தவர்களிடம் ஆதங்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்றால், கீழ்மட்ட அரசுத்துறைகளில் தலைவிரித்தாடும் லஞ்ச ஊழல்களும், சேவைகளைப் பெறுவதில் ஏற்படும் சிக்கல்களும் தடைகளும், சாதாரண மக்களை வெறுப்படையச் செய்துள்ளது.ஆக, இந்தியாவில் நாடாளுமன்ற, சட்டமன்றப் பிரதிநிதித்துவ ஜனநாயகக் குடியரசு முறை உண்மையாகவே மக்களுக்கு நன்மையளிக்க வேண்டுமென்றால், நமது ஆளுகையில் உடனடியாகச் சில மாற்றங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

நாட்டில் கரை புரண்டோடும் லஞ்ச ஊழல் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும். அதற்கு அரசுப் பணிகளில் அதிகபட்ச வெளிப்படைத்தன்மையும், தகவல் தொழில்நுட்ப உதவியும் அவசியமாகிறது.அடுத்தது, அரசு அமைத்துள்ள பல்வேறு கண்காணிக்கும், முறைப்படுத்தும் அமைப்புகள் முழுமையாகவும், சுதந்திரமாகவும் செயல்பட வேண்டும்.மூன்றாவதாக, முடிவெடுக்கும் அதிகாரம், மக்கள் வரை (அதாவது கிராம சபைகள் வரை) பரவலாக்கப்பட வேண்டும்.இவையெல்லாமும் சாத்தியமாக வேண்டுமென்றால், மேலிருந்து கீழ்வரை எல்லாத் துறைகளிலும் நிர்வாகச் சீர்திருத்தம் செய்யப்பட வேண்டும். ஆட்சிக்குத் தலைமை வகிப்பவர்கள், நிர்வாகச் சீர்திருத்தம் வேண்டும் என்று தணியாத ஆர்வமும், அதீத முனைப்பும் கொண்டால் மட்டுமே இந்த மாற்றம் ஏற்படும்.

இன்றைய அரசியல்வாதிகள் எல்லோருமே மோசமானவர்கள் என்று மேம்போக்காகப் பேசுபவர்கள், இன்று சில மாநிலங்களிலாவது, தொலைநோக்குப் பார்வையுடன், மக்கள்நலன் சார்ந்த, சிறந்த நிர்வாகத்தைக் கொடுத்துவரும் ஆட்சிகளைக் கவனித்தால், தங்கள் கருத்தை மாற்றிக்கொள்வார்கள்.

அண்ணா ஹசாரே உண்ணாவிரதமிருந்து போராடிய ஜன லோக்பால் மசோதாவில் மிக விரும்பத்தக்க அம்சம் ஒன்று உண்டென்றால், அது வலுவான மக்கள் சாசனம் என்பதுதான்.ஆனால், ஜன லோக்பால் மசோதாவுக்கு முன்னோடியாக, கடந்த ஆண்டே, மத்தியப் பிரதேச மாநில அரசு, இந்த வலுவான மக்கள் சாசனத்தின் சாராம்சமான, "அரசு சேவை உத்தரவாத உரிமைச்சட்டம்' என்ற புதிய சட்டத்தை முதன்முதலாக இயற்றிப் புரட்சிக்கு வித்திட்டது.இச்சட்டத்தின்படி, எல்லா அரசு அலுவலகங்களும், அவர்களது செயல்படும் நடைமுறைகள், சட்டதிட்டங்கள், அலுவலர்களின் பெயர்கள், தொடர்பு எண்கள் ஆகியவற்றைப் பொதுமக்கள் பார்வைக்கு வைக்க வேண்டும். ரேஷன் அட்டை, ஜாதிச்சான்றிதழ், மின் இணைப்பு, குடிநீர் இணைப்பு உள்பட எல்லாவிதமான அரசு சேவைகளுக்கும் விண்ணப்பித்தவர்களுக்கு உடனடியாக ரசீது வழங்க வேண்டும். ரசீதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள காலக்கெடுவுக்குள் சேவையை அளிக்க வேண்டும். காரணமின்றித் தாமதமானால், குறைந்தபட்ச அபராதமும், தாமதமாகும் ஒவ்வொரு நாளுக்கும் கூடுதல் அபராதமும் விதித்து, அலுவலக ஊழியரின் சம்பளத்திலிருந்து பிடித்தம்செய்து, பாதிக்கப்பட்ட குடிமகனுக்கு அளிப்பதற்கும் இச்சட்டம் வழிவகை செய்கிறது. அலுவலர்கள் மட்டுமல்லாது, அமைச்சர்களும், முதலமைச்சரும்கூட, இச்சட்டத்தின்கீழ் கொண்டு வரப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

மத்தியப் பிரதேச அரசைத் தொடர்ந்து, பிகார், ராஜஸ்தான், ஜம்மு-காஷ்மீர், கோவா மாநில அரசுகளும் இந்த "அரசு சேவை உத்தரவாத உரிமைச் சட்டத்'தை இயற்றியுள்ளன. கேரள அரசும் இதற்கான மசோதாவைக் கொண்டுவந்துள்ளது. 1988-ம் ஆண்டு இயற்றப்பட்ட "ஊழல் தடுப்புச் சட்டத்'தின்கீழ், இன்றைக்கு அரசு ஊழியர்களை விசாரித்து, நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு மிகக் காலதாமதமாவதால், ஊழல்பேர்வழிகள் தப்பித்து விடுகிறார்கள். இப்படிப்பட்ட தாமதங்களுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கும்விதமாக, மாநில அரசு ஊழியர்கள் மட்டுமல்லாது, ஐஏஎஸ், ஐபிஎஸ் அதிகாரிகள் மீதான லஞ்ச ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளையும்கூட, அதிகபட்சமாக ஓராண்டுக்குள் விசாரித்து, குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டாலோ அல்லது வருமானத்துக்கு அதிகமாகச் சொத்து சேர்த்திருந்தாலோ, அந்த ஊழியரின் சொத்துகளை, தீர்ப்பு வழங்கப்பட்ட 30 நாள்களிலேயே பறிமுதல் செய்து, அரசுடைமை ஆக்குவதற்கான மற்றொரு புரட்சிகரமான புதிய மசோதாவை, பிகார் அரசு 2009-ம் ஆண்டு வடிவமைத்தது. "பிகார் சிறப்பு விரைவு நீதிமன்றங்கள் சட்டம் 2009' என்று பெயரிட்டு, ஓராண்டு போராடி, குடியரசுத் தலைவரின் ஒப்புதல் பெறப்பட்டுள்ள இந்தச் சட்டத்திலிருந்து, பணியிலிருந்து ஓய்வுபெற்ற ஊழல்பேர்வழிகளும் தப்பிக்க முடியாது என்பது மற்றொரு சிறப்பு. இந்த சிறப்பு விரைவு நீதிமன்றங்கள், நன்றாகச் செயல்படத் தொடங்கி ஊழல் பெருச்சாளிகளின் சொத்துகள் அரசுடைமையாக்கப்படுவதுடன், அவர்களது பங்களாக்கள், அரசுப் பள்ளிகளாக மாற்றப்பட்டு வருகின்றன.

பிகாரைப் பின்பற்றி, சமீபத்தில் மத்தியப் பிரதேசம், ஹிமாச்சல பிரதேசம், ராஜஸ்தான் மாநில அரசுகளாலும், இதே மசோதா அம்மாநிலச் சட்டமன்றங்களில் நிறைவேற்றப்பட்டு, குடியரசுத் தலைவரின் ஒப்புதலுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டுள்ளது. இவை மட்டுமல்லாமல், ம.பி., பிகார், ராஜஸ்தான் ஆகிய அரசுகள் வெளிப்படையான பல நிர்வாகச் சீர்திருத்தங்களை அடுத்தடுத்துக் கொண்டுவந்து, மக்களை அதிகாரப்படுத்தும் வேலைகளில் இறங்கியுள்ளன. மத்தியப் பிரதேச அரசு, சுயாட்சியுடன் செயல்படும் நல்லாட்சி மற்றும் கொள்கை ஆய்வு மையம் ஒன்றை ஏற்படுத்தி, அந்த மையம் அளிக்கும் பல ஆலோசனைகளை அமல்படுத்தி வருகிறது.

வெளிப்படையான நிர்வாகத்தை வலியுறுத்தும் உலகளாவிய அமைப்பான "டிரான்ஸ்பரன்ஸி இண்டர்நேஷனல்' இந்த மூன்று மாநில அரசுகளின் முன்மாதிரி நிர்வாக நடவடிக்கைகளைப் பாராட்டியுள்ளது. சொல்லப்போனால், இந்த மாநில அரசுகளுக்குள், சிறப்பான நிர்வாகத்தை அளிப்பதில் ஓர் ஆரோக்கியமான போட்டியே நிலவுகிறது.அதேபோல, 15-க்கும் மேற்பட்ட மாநில அரசுகள், 2009-ம் ஆண்டு நாடாளுமன்றத்தால் இயற்றப்பட்ட "கல்வி உரிமைச் சட்டத்'தை அமல்படுத்தவும், அது தொடர்பான விதிகளை இயற்றவும் தொடங்கியுள்ளன. ம.பி. அரசு, ஆசிரியர்கள் நியமனத்தில், பெண்களுக்கு 50 சதவீத இடஒதுக்கீடு அளித்துள்ளது. கேரள அரசு, அம்மாநில பாடத்திட்டக் குழுவை சுயஅதிகாரம் கொண்ட, அரசியல் குறுக்கீடுகள் இல்லாத சுதந்திர அமைப்பாகச் செயல்பட அனுமதித்து, பள்ளிக் கல்வித்துறையில் சிறந்த மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்துள்ளது.

பல மாநில அரசுகள், உள்ளாட்சிகளில் பெண்களுக்கு 50 சதவீத இடஒதுக்கீடு அளித்தும், அதன்படி உள்ளாட்சித் தேர்தல்களை முறையாக நடத்தியும், அடிப்படை ஜனநாயகத்துக்கு வலுசேர்த்து வருகின்றன. இது மட்டுமல்லாது, பல மாநில அரசுகள், ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரிக்க, மாநில லோக்ஆயுக்த நீதிமன்றங்களை அமைத்துள்ளன. இவையெல்லாம், மக்களை மதிக்கிற, பங்குதாரராகப் பார்க்கிற, ஆரோக்கியமான அணுகுமுறை இந்த மாநிலத் தலைவர்களிடம் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதைப் பிரதிபலிக்கிறது. பின்தங்கிய மாநிலங்கள் என்று கூறப்படும் மத்தியப் பிரதேசம், பிகார் ஆகியவற்றின் முதல்வர்கள், மாநிலங்களின் விடிவெள்ளியாக, காமராஜைப் போன்று எளிமையாக மக்கள் அணுகமுடியும் விதத்திலும், ஆரவாரமின்றியும், தீர்க்க தரிசனத்துடனும் செயல்பட்டு வருவது மிகுந்த மகிழ்ச்சியை உண்டாக்குகிறது.

ஆனால், துரதிருஷ்டவசமாக, இந்த மாநிலங்களில் ஏற்பட்டு வரும் வெளிப்படைத்தன்மையும், ஊழல் ஒழிப்புச் சட்டங்களும், நிர்வாகச் சீர்திருத்தங்களும், தொலைநோக்குப் பார்வையும், மக்களை அதிகாரப்படுத்தும் நடவடிக்கைகளும் நம் மாநிலத்தில் அறவே இல்லை. முந்தைய திமுக அரசும் சரி, இன்றைய அதிமுக அரசும் சரி, மக்களை அதிகாரப்படுத்தும் வகையாக இல்லாமல், நுகர்வோராக, பயனாளியாக, மனு போடுபவராக மட்டுமே வைத்துக்கொள்ள விரும்புகின்றன.

மக்கள் நலத்திட்டங்கள் இரு வகைப்படும், ஒன்று இலவச மதிய உணவு, தரமான இலவசக் கட்டாயக் கல்வி, தரமான இலவச மருத்துவம், மானிய விலையில் தரமான உணவுப்பொருள்கள், ஆதரவற்றோருக்கு உதவித்தொகை போன்ற மேம்படுத்தும் திட்டங்கள். மற்றவை, இலவச வண்ணத்தொலைக்காட்சி, இலவச வேட்டி சேலை, இலவச அரிசி, இலவச மிக்சி, லேப்டாப், இலவச தாலி போன்ற பிற்போக்கு வகையறாக்கள். வாக்கு வங்கியை நிலைநிறுத்த நலத்திட்டங்கள் என்ற போர்வையில் மக்களிடம் பல்வேறு இலவச நுகர்வுப் பொருள்களைத் திணித்து, சலுகைகளை அளித்து, அவர்களை வளர்ச்சி அரசியல் ஈடுபாட்டிலிருந்து அன்னியப்படுத்தும் செயல்பாடுகளை ஆள்பவர்கள் துரிதப்படுத்துகிறார்கள். இது தமிழக மக்களின் அரசியல் ஈடுபாட்டை அழித்தொழிக்கும் ஆபத்து கொண்டது.

இரு கழக ஆட்சியிலுமே, சட்டமன்றத்தில் ஆரோக்கிய விவாதங்கள் குறைந்து, எதிர்க்கட்சியை எதிரிக்கட்சியாகக் கருதி தூற்றுவதும், ஆளும் கட்சித்தலைவரை உச்சகட்ட செயற்கைத்தன்மையுடன் வானளாவப் புகழ்ந்து குளிர்விப்பதுமே புளித்துப்போன வாடிக்கையாகிவிட்டது.ஆளும் கட்சி, கூட்டணிக்கட்சிகள், எதிர்க்கட்சிகள் ஆகியவற்றின், குறிப்பாக இக்கட்சித் தலைவர்களின் இத்தகைய பிற்போக்கான சந்தர்ப்பவாத அணுகுமுறையானது, தமிழக ஜனநாயகத்தளத்தைப் படிப்படியாக அரித்து வரும் கரையான்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். பின்னர், ஜனநாயக முகமூடி அணிந்துகொண்டு, யதேச்சாதிகாரம்தான் மீண்டும் மீண்டும் தலைதூக்கும். கடந்த ஆட்சி, நமக்கு மிகப்பெரிய படிப்பினையைக் கொடுத்திருக்கிறது.

இப்படிப்பட்ட பின்னணியில், மக்களுக்குப் பயனளிக்கும் சட்டங்களை இயற்றி அமல்படுத்தும்படியும், மக்களை அதிகாரப்படுத்தும் வகையான, வெளிப்படைத்தன்மையில் ஊறிய நிர்வாகச் சீர்திருத்தங்களைக் கொண்டு வரும்படியும், அரசை வலியுறுத்துவது நமது வரலாற்றுக் கடமையாகிறது.

-- 

To read all the issues of paadam, Pl visit our web www.paadam.in &

 blog  www.paadam-pm.blogspot.com and leave your comments.

 

Regards

A.Narayanan (98403 93581)

Editor

Paadam, Monthly Magazine in Tamil for Development Politics

2/628, Rapid Nagar,

Gerugambakkam

Chennai - 602 101.

தலித் சிறுமி கற்பழிப்பு: எம்.எல்.ஏ. மீது சி.பி.ஐ. விசாரணைக்கு உத்தரவு

புதுடெல்லி, செப். 13-

உத்தரபிரதேச மாநிலம் பாண்டா தொகுதி எம்.எல்.ஏ. புருஷோத்தம் நரேஷ் திவிவேதி (வயது 48). பகுஜன் சமாஜ் கட்சியை சேர்ந்த இவர் கடந்த ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 10 மற்றும் 11-ந் தேதிகளில் தனது வீட்டில் வைத்து 17 வயது தலித் சிறுமியை கற்பழித்தார். மறுநாளும் கற்பழிக்க முயன்றபோது அந்த வீட்டில் இருந்து தப்பி ஓடிவந்து விட்டாள். ஆனால், எம்.எல்.ஏ.வின் சகோதரர் அந்த தலித் சிறுமி மீது திருட்டு புகார் கொடுத்ததால், போலீசார் அவளை கைது செய்து சிறையில் அடைத்தனர்.

எம்.எல்.ஏ. மீது நடவடிக்கை எடுக்க பொதுமக்கள் வலியுறுத்தியும், போராட்டம் நடத்தியும், நீண்ட நாளைக்கு பின்னர், முதல்-மந்திரி மாயாவதியின் உத்தரவுக்கு பின்னர் திவிவேதி கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

சிறுமி கற்பழிக்கப்பட்டது, திருட்டு பழி சுமத்தப்பட்டது குறித்து அரசு பாரபட்ச விசாரணை நடத்தாது. ஆகவே சி.பி.ஐ. விசாரணைக்கு உத்தரவிட வேண்டும் என்று ராஜாராம், இருதய நாதன் ஆகிய வக்கீல்கள் சுப்ரீம் கோர்ட்டில் பொது நல வழக்குகள் தொடர்ந்தனர். நீதிபதிகள் அப்தாப் ஆலம், ஆர்.எம்.லோதா ஆகியோர் அடங்கிய பெஞ்ச் இந்த வழக்கை விசாரித்து நேற்று ஒரு உத்தரவு பிறப்பித்தனர்.

அதில், "எம்.எல்.ஏ. திவிவேதி மீதான கற்பழிப்பு விசாரணையை உத்தரபிரதேச போலீசார் சி.பி.ஐ. வசம் ஒப்படைக்க வேண்டும். விசாரணை அறிக்கையை 6 வாரத்துக்குள் சுப்ரீம் கோர்ட்டில் தாக்கல் செய்ய வேண்டும். தலித் சிறுமி மீதான திருட்டு வழக்கை ரத்து செய்ய வேண்டும். அவள் மீது பொய்யாக திருட்டு புகார் கொடுத்தது யார் என்று விசாரிக்க வேண்டும்" என்று நீதிபதிகள் உத்தரவிட்டனர்.

பரமக்குடியில் நிகழ்த்தப்பட்ட சாதியப்படுகொலைகளை இலங்கைத் தலித் சமூகமேம்பாட்டு முன்னணி வன்மையாக கண்டிக்கின்றது

 

 மனித உயிர்கள் மீதான அக்கறை  குறித்து  தமிழகத்தில் நிலவும்  போராட்டங்களை  நாம் தொடர்ந்து பார்த்துவருகின்றோம்.  ஊடகங்கள், கட்சிகள், தமிழ் இனப்பற்றாளர்கள், தமிழ்த்தேசிய உணர்வாளர்கள்  என பலதிசைகளிலிருந்தும்  மனித உயிர்களுக்கான கருசனைஎனக்கூறி போராடி வருகின்றார்கள்.(!!!)
ஒரு மனிதனால் மேற்கொள்ளப்படும்  எவ்வகையான குற்றச்செயலுக்கும்  மரணதண்டனை என்பது ஒரு நீதி அல்ல. அதுவும் அநீதியே என்பதை நாம் இன்று நேற்று அல்ல மிக நீண்டகாலமாகவே கூறிவருகின்றோம்.
 துரோகிகள்  என சுட்டபோதும்,கள்வன் எனச்சுட்டபோதும்,விலைமாது எனச்சுட்டபோதும்,இராணுவத்துடன் கதைப்பவன் எனச்சுட்டபோதும், சமூகவிரோதிகள் எனச்சுட்டபோதும்    நாம் அனைத்தையும்  கண்டித்தே வந்திருக்கின்றோம்.  இவ்வாறான மேற்படி பல மரணதண்டனைகளை தமிழநாட்டு தமிழ்த்தேசிய சிந்தனை ஆதரித்தே வந்தது.

இந்த தமிழ்த்தேசிய பெரும்பான்மைதான்  இன்று மரணதண்டனைக்கு எதிராக குரல்கொடுத்தும் வருகின்றது. இந்த தமிழ்நாட்டு தமிழ்த்தேசிய சிந்தனையானது  பரமக்குடியில் நிகழ்ந்த  சாதியக் கொலைக்கு எதிராக , அங்கு மேற்கொள்ளப்பட்ட மரதண்டனைக்கு எதிராக எதையும் அசைக்க மறுக்கின்றதே ஏன்?
 மனித உரிமை என்றால் என்ன?   தலித்துக்களின் உசிர் என்ன மசிரா? என நாம் இவர்களை நோக்கி  கேட்பதோடு  பரமக்குடியில் நிகழ்த்தப்பட்ட சாதியப்படுகொலைகளை இலங்கைத் தலித் சமூகமேம்பாட்டு முன்னணியாகிய நாம் வன்மையாக கண்டிக்கின்றோம்.  

Babasaheb Ambedkar And The Neoliberal Economic Reforms By Anand Teltumbde

11 September, 2011

When the International Monetary Fund and World Bank-dictated neoliberal policy package was adopted by the Narasimha Rao government in July 1991, with a false projection to people that they were homegrown economic reforms, albeit with a Thatcherite apologia that ‘there was no alternative', many intellectuals, whether they understood economics or not, vied with each other in supporting it to get into the good books of the government. Economics has by and large been an outcaste in Dalit intellectual universe because it was identified with communists (economism) with two weird syllogisms propagated by the vested interests. One, communists were materialist; economics related with things material, so it was communist. Second, Ambedkar was against communists. Dalits are followers of Ambedkar. So, Dalits should keep away from economics. (None of these statements are correct but they are bandied as self sustaining truth.) They proudly claimed that our struggle is not for bread (alone), it is for dignity. As a result, there was no particular popular appeal among Dalits of discussion on economic policy. Still some ambitious elements from among them had thrusted their neck out speaking in support of these anti-people policies. All of them are expectedly duly awarded by the government. I had taken them as an act of opportunism and dealt with as such. But later, these things began coming in a more virulent form, like campaign for Dalit Capitalism, or Dalit Chamber of Commerce, or mutating Ambedkar as the free market economist, with due institutional support from abroad like Misses institution, the source institution of neoliberal virus.
Recently an ignoramus feigning to have discovered a profound aspect of Dr Ambedkar presented a paper titled “Ambedkar- The Forgotten Free Market Economist” at the Ludwig von Mises Institute. Unfortunately, Dalits who exhibit their bhakti towards Ambedkar such as by insisting that he should be referred to only as “Dr Babasaheb Ambedkar” each and every time, would not understand that calling him a free market economist is the worst abuse that can be hurled at him. Rather it is beyond abuse, and is an attempt at character assassination. Indeed, it is a pity that despite plethora of writings on Ambedkar, the Dalits have not understood even what he stood for. Framed in this contemporary context, this article will strive to explicate the salient aspects of Ambedkar's thoughts in relation to the current neoliberal paradigm.
Understanding Free Market
Market is where things are exchanged with the help of money, the medium of exchange. Obviously, market valorizes customer and in proportion of his purchasing power, i.e., the amount of money he has in his pockets. Markets have been around from antiquity as a mechanism for facilitating exchange of goods and services among people in order to satisfy their needs because of the fact that all that is needed for living cannot be produced by any man or family. The villagers produced vegetables but would not have oil or salt, necessary for cooking them and therefore went to a haat (village market) to exchange his excess vegetables against oil and salt. Initially he simply bartered but later money played a role of facilitator. The advent of money not only facilitated the transaction but also accumulation. One could not amass grains or salts because they needed storage and suffered depreciation but money could be stored without limits and instead of suffering depreciation, it appreciated. More perniciously, it facilitated what is known as free market, the free play of purchasing power of people.
Free market basically assumes that seller and buyer in the market are all equal, endowed with equal amount of information and therefore the exchange between them takes place purely on the basis of perceived value of the thing exchanged. Now in a real world, arguably created by the elements of free market itself (that allowed accumulation by some beyond their needs and thereby exercise power over others, both, money as well as informational) this assumption becomes quite problematic. With given inequality of people in marketplace the free market becomes a mechanism of exploitation. A single or a few sellers coming together and dictating price of goods or services is commonly known as monopoly and oligopoly, respectively. The markets are flaunted by free marketers as the most efficient means to allocate resources through price mechanism that balances out demand and supply. But the demand and supply could be both manipulated by the powerful and the entire mechanism could be used as a means not of allocating resources but of accumulation. Of course, there are many situations known to economics as market failures, which can be viewed as scenarios where individuals' pursuit of pure self-interest leads to results that are not efficient – that can be improved upon from the societal point-of-view. The people who extend the concept of market, as a simple mechanism to exchange things to free market, which could be said to be their ideological obsession, are thus either committing a conceptual error or are making a deliberate mischief.
Misreading “The Problem of Rupee”
The sole source of Ambedkar's characterization as monetarist or free market or neoliberal economist is the mis or, shall we say, mischievous reading of his D Sc thesis – The Problem of Rupee. Here Ambedkar presents his analysis of the contemporary problem of currency standards, viz., gold standard versus gold exchange standard. He forcefully makes a case for the former (gold standard), going against the mainstream economists' opinion, including that of John Maynard Keynes. Ambedkar basically makes the case for the stability of currency in the gold standard and marshals arguments that unstable currency could lead to unbridled inflation because of fiscal profligacy of the government, which disproportionately burdens the lower strata of the society through consequential price rise. This is the central point of the thesis. There are stray observations in the thesis against the wastefulness of the public servant vis-à-vis the private agent or such statements as market mechanism for value determination. The central thesis being rooted in the then situational context, it is really no place to seek his ideological proclivities towards or against socialism. To do so is utterly foolish.
If one looks beyond to the kind of influences the young Ambedkar carried, we get rather a better picture. In Columbia, some of his teachers were American Fabians. John Dewey, who had particularly deep impression on young Ambedkar, was a famous American Fabian. Prof. Dewey particularly endeared Ambedkar because of his anxiety to help the downtrodden, to do away with oppression in America and elsewhere, and to propose instrumentality of education in their emancipation. The influence of Dewey on Ambedkar was so deep that as late as in June 1952, in a letter written to his wife Mrs. Savita Ambedkar from America, where he was conferred upon the honorary degree LL. D. by the Columbia University for drafting the Constitution of India, he acknowledged it saying, “I owe my whole intellectual life to Prof. John Dewey.”He variously acknowledged this intellectual debt of Dewey in his later life.
Fabianism, born in 1884 along with the foundation of the Fabian Society, a British socialist movement, whose purpose was to advance the principles of democratic socialism via gradualist and reformist, rather than revolutionary means, had attracted many liberal thinkers beyond England. Fabians, as such were the quintessentially socialists but did not subscribe to the revolutionary theories of Marxism. Instead they believed that socialism could be brought about in a evolutionary manner. The London School of Economics in which Ambedkar studied and wrote The Problem of Rupee”, his thesis for his D. Sc. degree was founded by the Fabian Society and was acknowledged as the fortress of Fabianism. The key figures of the Fabian society like Bernard Shaw, Sydney and Beatrice Webb were among the founders of the LSE and they were the faculty in the LSE. Therefore the intellectual context in which Ambedkar carried out his research also was socialist. The slogan “Educate, Agitate, Organize”, that he chose as the motto of the Bahishkrit Bharat and later gave to his disciples as his mantra, was actually a famous Fabian slogan. It bespeaks poor of the quality of research on Ambedkar that this important aspect of his ideology still remains largely submerged. If one objectively looks at his entire life, one would see the Fabian influence informing much of his ideological position.
To read in his thesis monetarism that was formally born in 1960, nearly four decades later and after he had left the world is simply preposterous. It is true that before the advent of Keynesianism, the economists belonged to the classical school that believed in self-adjusting market mechanism and saw no role for the government, either in terms of monetary or fiscal policy. There should be little doubt that all economists including Ambedkar operated in this larger context of classical economics prior to 1930s. In order to respond to the great depression of 1930s Keynes, came out with theories that proposed important role to the government through fiscal policy to create aggregate demand in the economy. Keynesianism saved capitalism from its imminent collapse and became a default economic creed for the post war world. It not only saved capitalism but also given it its ‘golden era'. But when capitalism began to face another bout of crises in 1960s, the monetarist counterrevolution took place against the ruling Keynesianism, led by Milton Friedman, an economist from Chicago School, arguing against the fiscal policy and proposing instead monetary policy as an instrument for altering output and employment levels in the economy. It mainly modified some aspects of the classical theory to provide the rationale for his noninterventionist policy recommendation in favour of free market. It should be noted that the belief in self-adjusting market of the classical economics is not the same as the monetarist position of free market. It is simply mischievous to see Ambedkar as proponent of free market economy and particularly against socialism.
A Socialist to the Core
I think anybody who claims to know Babasaheb Ambedkar even superfluously is familiar with his statement:
“M y social philosophy may be said to be enshrined in three words: liberty, equality and fraternity. My philosophy has roots in religion and not in political science. I have derived them from the teachings of my master, the Buddha. ”
Indeed, these three words constituted his vision for the human destiny and the biggest rationale for his conversion to Buddhism. What could they mean? The world knows that these words constituted an inspiration, a veritable slogan of the French revolution and also that they are nowhere to be found in Buddhism, where Ambedkar claimed to have taken them from. The import of his claim lies in the fact that in the French revolution they remained mere slogan for the bourgeoisie but in Buddhism they are found with their spirit and full content. He envisioned human society to reflect them in full measure as Buddha did. It could be imagined only as an ideal, a utopia. Marx imagined the ultimate destiny of humans in the form of communism, where most familiar contradictions would have been overcome and humans will contribute as per their capacity and get what they need. Do these visions not coincide? If so, socialism, as the Marxian historical materialism guides us is the penultimate stage to communism. Ambedkar's ideological position may have to be reckoned as beyond socialism quite like Marx's.
Those who capitalize on his contention with communists and communism paint him as anti-Marxist and anti everything that Marx stood for. In doing so, they do not hesitate pushing him into enemy camp. To say that he was pro-capitalist, pro-globalization, and pro-free market system is equivalent of doing so. As explained, Ambedkar was influenced by his professors in Columbia and London School of Economics at the impressionable age, who while wanting socialism, had reservations with Marxian prescription of revolution. While Ambedkar reflected similar attitude towards Marxism, he regarded it as the benchmark, a veritable measure to assess the superiority of his methods. Whether one agrees with this observation or not, there is absolutely no space for doubt that he was a socialist. Not in ideological orientation alone but also in practice he had openly pursued socialist objectives all through his life. His first political party, the Independent Labour Party, was fashioned on the lines of Labour Party in England, which was again the Fabian political outfit. Even before that he famously identified two enemies of the Untouchables: Brahmanism and Capitalism. In fact, at the symbolic level, the class characterization of our society by the radical left, as “semi-feudal, semi-colonial”, could echo this declaration. The ILP, as a matter of fact, was admittedly the workers' party, which had adopted a red flag, inspired by socialist objective. It was the ILP who demonstrated on roads how caste and class could be collapsed into a struggle.
Despite its success, he had to abandon the overtly left politics of ILP mainly because the politics was taking purely communal turn. The Cripps Mission report published in February 1942, which while conceding most demands of other minorities had totally ignored the interests of the untouchables as they had remained unrepresented, became the direct trigger. It compelled him to rethink his strategy, dissolve the ILP and found the seemingly caste based party, the Scheduled Caste Federation in June 1942. It coincided with his inclusion in the viceroy's executive council. Although striving to emancipate the Untouchables in the contemporary communally charged politics, it should be remembered that he penned a remarkable document, meant to be the memorandum to the constituent assembly on behalf of the SCF. This document, later published as “States and Minorities”, is by his own definition proposed the state socialism in post-colonial India.
One of the arguments in support of how Ambedkar was against socialism, the pseudo-scholar who abused Ambedkar as free market economist proffered was that he was against the inclusion of the word ‘socialism' in the Constitution. He ought to have firstly understood that the Constitution is not a book authored by him; it was a document representing the consensus of the Constituent Assembly. It was his job to bring about that consensus. All his arguments in the Constituent Assembly should be read within this role boundary. With regard to the inclusion of socialism in the Constitution, there is fortunately a direct statement from him, which directly dispels such doubts:
“ What should be the policy of the State, how the Society should be organised in its social and economic side are matters, which must be decided by the people themselves according to time and circumstances. It cannot be laid down in the Consti tu tion itself, because that is destroying democracy altogether. If you state in the Constitution that the social organisation of t he State shall take a particular form, you are, in my judgement, taking away the liberty of the people to decide what should be the social organisation in which they wish to live. It is perfectly possible today, for the majority people to hold that the Socialist organisation of society is better than the Capitalist organisation of society. But it would be perfectly possible for thinking people to devise some other form of social organisation which might be better than the socialist organisation of today or of tomorrow. I do not see therefore why the Constitution should tie down the people to live in a particular form and not leave it to the people themselves to decide it for themselves. ...” [Dr Babasaheb Ambedkar Writings and Speeches, Vol. 13, p. 326]
After explaining why he was not in favour of inclusion of the word socialism, he himself explained that in other ways the Constitution has already embodied the socialist principles:
“…apart from the Fundamental Rights, which we have embodied in the Constitution, we have also introduced other sections, which deal with directive principles of State policy. If my Honourable friend were to read the Articles contained in Part IV, he will find that both the Legislature as well as the Executive have been placed by this Constitution under certain definite obligations as to the form of their policy. Now, to read only Article 31, which deals with this matter :
It says : “The State sh a ll, in particular , direct its policy towards securing—
(i) That the citizens, men and women equally, have the right to an adequate means of livelihood ;
(ii) That the ownership and control of the material resources of the community are so distribu t ed as b est to sub serve the common good ;
(iii) that the operation of the economic system does not result in the concentration of wealth and means of production to the common detriment ;
(iv) That there is equal pay for equal work for both men and women; ............”
There are some other items more or less in the same strain. What I would like to ask Professor Shah is this: If these directive principles to which I have drawn attention are not socialistic in their direction and in their content, I fail to understand what more socialism can be.
Therefore my submission is that the socialist principles are already embodied in our Constitution and it is unnecessary to accept this amendment.” [Ibid, pp. 326-327]
In his one of the very last public addresses at Kathmandu, he had compared Buddhism with Marxism. It reveals that he had regarded Marxism as just the second best to his choice. In this comparison, he clearly states that while the goal of both was the same, the Buddha's prescriptions were superior to those of Marx, in terms of non-violence and democracy. The goal was to bring about equitable society sans oppression and exploitation which was only possible in a socialist society. Rather both, Marx as well as Ambedkar went beyond and sought a utopia beyond socialism. In any case, such a state of society was inherently impossible in capitalism which is premised on the accumulation drive, the unbridled greed of a man. Capitalism or its contemporary extremist version in neoliberalism, advocating free market economy, does not have any pretension to social justice. Rather it justifies injustice saying that people occupy various positions in societal hierarchy purely in accordance with their capabilities or that inequality is desirable because it acts as the prime mover of progress. Nothing can be more preposterous than saying that Ambedkar supported such inequality-justifying systems such as capitalism or neoliberal globalization. Even the argument that capitalism being more progressive than caste-feudalism, that it basically freed the labour from the feudal bondage, which had impelled Marx to predict that advent of capitalism in India will destroy caste system, would not hold because Ambedkar saw capitalism and Brahmanism not only coexisting but also cohabiting, mutually complementing. Ambedkar explicitly said more than once that he was a socialist. If someone feigns ignorance of this he should not be speaking about Ambedkar.
Ambedkar and Globalization
At the outset, to speak about Ambedkar in relation to globalization, which represents a paradigmatic transformation of global capitalism into its extremist version, is fundamentally speculative. But there are enough fools who rush in where angels fear to tread . Since they cannot rationally justify their support to globalization, they have been awkwardly invoking Ambedkar, speculating that if he had lived, he would have supported globalization. In any case, there being so little knowledge about economic policies, the gullible listeners tend to believe these tricksters, who pretend intellectual prowess and already enjoy some social reputation. It is futile to engage with them at such speculative level. However, if we understand what globalization is, we can objectively assess where Ambedkar would stand vis-à-vis globalization.
Globalization is an extremist version of resurgent liberalism in retaliation to its century long marginalization by communist challenge and Keynesianism. It is basically premised on extreme individualism, competition as the prime mover of progress, and free market as its prototype. Pitching every individual thus in competition with the rest of the world, it follows the social Darwinist justification for inequality, exploitation, and social injustice. While it is thus biased in favour of rich and powerful in relation to the poor masses, in its ruthless logic it favours the winner and discards the losers. Therefore, in its proclivities it is absolutely unsustainable. Translated into an economic policy package, it is familiarly known as privatization, deregulation, liberalization without any concern for the weak and poor. It has been a veritable strategy of global capital enabled by the information and communication technologies and emboldened by the collapse of the erstwhile soviet regime. It manifests itself in the form of the process of accumulation by dispossession, unmindful of the consequences to the survival of human race itself. People are being denuded of their meager possession all over the world, bringing everything into the market net. While the state is being used to facilitate these processes of accumulation of global capital, it is being withdrawn as the provider of the social goods such as education, health care, etc. to the people.
If this is the character of globalization, would Ambedkar, whose vision was to see human destiny in the ideals of liberty, equality and fraternity, support it? If anything can be conceived as ideologically opposite to Ambedkar, it would rather be globalization.
Globalization and Dalits
Perhaps Dalits who are fed on identitarian diet, would not be impressed by the picture of devastation globalization created world over. For instance there is no dispute that inequalities have risen with unprecedented rates everywhere in almost direct proportion to the degree of free-market policies the countries followed. Loss of jobs, democratic spaces, habitat, environment and social security for vast masses of people are rampantly observed everywhere. But identity-obsessed Dalits would not relate with it. They will still argue that they are a different people faced with unique problem of caste and all the heaps of contra-evidence do not mean anything to them. Although it is most unfortunate that Dalits should be so sectarian in their attitude, one is impelled by these arguments to focus on specifics of the problems Dalits faced.
With the heuristic that the adverse impact of globalization is felt by people in inverse proportion to their placement in social hierarchy, it would not be difficult to see that Dalits are the most affected people. But such things also may not appeal to Dalits. In order to assess its impact therefore, we could consider a comprehensive framework, what I would call a project of their emancipation. This project can be conceived in terms of four empowerments: 1. individual empowerment, 2. Socio-economic empowerment, 3. Socio-political empowerment, and 4. Socio-cultural empowerment. If these four empowerments are accomplished, one would reasonably say that the emancipation of Dalits is achieved. We identify salient proxy variables mapping each of these four empowerments: education and health for the individual empowerment, land reforms and jobs for the socio-economic empowerment, democratization for the socio-political empowerment, and modernity for the socio-cultural empowerment. Now we can meaningfully assess the impact of globalization on each of these proxy variables in a systematic and somewhat scientific manner.
The greatest impact on people comes through the withdrawal of the state from its obligation towards people and privatization of what was public. Education, marked as the greatest enabler, is getting increasingly out of the reach of Dalits. One sees rampant commercialization of the sector with multilayered quality catering to different segments of the education market. It quite corresponds with the caste hierarchies that existed in olden times. Health services were already one of the most privatized sectors in the country; now they have almost disappeared from the public domain. As regards land reforms, the entire discourse has vanished and is rather replaced by the corporate land grab in the garb of development. It has verily manifested into significant land loss and increasing landlessness of Dalits in villages. Jobs are fast disappearing. The public sector jobs which were accessible to Dalits have been fast decreasing since 1997, effectively marking the end of reservation there. As regards democracy, it has only remained in its symbolic façade of elections, offering little real choice to people. Outside elections, there is no space for people to express their opinion or dissent. The slightest indication of dissent invites a naxal or Maoist tag which is being stuck on Dalit youth with impunity to destroy their life. The last one, modernity, which means transcending the decadent traditions and customs, whatever their source may be, and adopting the scientific outlook, could be complex in explanation because of the dominant discourse that associates cultural universalization in globalization. That has not been true however. The true processes can be characterized by hybridization; glocalization and such likes, which means that globalization rather assimilates what is valued by the elite in their locale with the dominant global cultural resources. As such, all the old traditions and customs of Hinudus including castes, which were apologetically spoken about until 1980s have resurged with vengeance. The neoliberal generation now speaks about them with pride. If caste atrocities are taken as the indicator of casteism (and I would take it as the best indicator), one will have to infer that catseism is on definite rise during the period of globalization.
Thus, we can see that globalization has damaged comprehensively what could be called as the emancipation project of Dalits. There will certainly be stray Dalit individuals who have immensely benefitted from it. Globalization is structurally oriented to benefit stray elements, creating an impression that the individuals can achieve anything if they possess wherewithal to compete. The campaigners of Dalit capitalism, Dalit bourgeoisie, or Dalit Chambers of Commerce and other such things do not have simple understanding of the size of the problem; leave apart the principle that adopting enemy ideology is simply suicidal.
Conclusion
Babasaheb Ambedkar occupies important space in Dalit psyche. He represents their ideal, ideology and supreme. Nothing that is not compatible with him could be considered by Dalits. But this assessment is mediated by the vested interests in various garbs. They have already iconized him in reactionary ways among masses. The assessment of anything then tends to take place with reference to this icon. It follows that if it is not attuned to this icon, is summarily rejected and vice versa, even in the face of contrary experience of masses. Globalization is one such phenomenon that has been around for nearly two decades and majority of Dalits have actually suffered its ill effects. But still they do not reflect summary abhorrence for it simply because it is shown to be something supportable by the Ambedkar icon. Dalits need to primarily understand this fact and extricate the real radical Ambedkar as their guide and beacon. The radical Ambedkar is surely the socialist Ambedkar, who was in relentless search of truth, of the way which will lead the world to sustainability and humans to their utopia marked by him with three ideals, liberty, equality and fraternity. Even if this is squarely internalized by Dalits, they would have extricated him from the reactionary marsh created by the vested interests.
Globalization has been the euphemistic term for the imperialist strategy of global capital. In essence it is capitalism, but an extremist version of it, which disregards its own sustainability in pursuit of unbridled profits. Capitalism had internalized limits of exploitation of surplus value form labour insofar as the latter needed to be provided with wherewithal for reproduction and also the purchasing power to buy his finished products. Globalization, intoxicated with technology, completely undermined labour and has been out to discard it or dispossess it of whatever little it had. It basically desires extermination of the majority of people, the rejects of the market, who parasitically consume the planet's resources. There is no intellect required to assess that such a creed or a system would be an anathema to Babasaheb Ambedkar.
Dr Anand Teltumbde is a writer, political analyst and a civil rights activist with CPDR, Mumbai.

 Ambedkar, the forgotten free-market economist

           by B Chandrasekaran — April 14, 2011

On April 14th the world will celebrate, no matter how ignorantly, the 120th birth anniversary of Bhimrao Ramji Ambedkar for his role as chairman of the Constituent Assembly’s Drafting Committee, as an icon of the Dalit community, as the first law minister of independent India, for his conversion to Buddhism, for his debates with Mahatma Gandhi—for all possible reasons except for being a radical economist of his time. That too, a free market economist.
In fact, several scholars have claimed otherwise, the most recent of them being Anand Teltumbde in a recent issue of the Economic & Political Weekly writes:
The protagonists of globalisation have tried to project him as a proponent of the free-market, indeed, as a neoliberal, and have even gone to the extent of painting him as a monetarist (monetarists are supposed to be the intellectual initiators of neoliberalism) to claim him in support of their propaganda. In any case, how many Dalits, even among the educated ones, know what monetarism is? Ambedkar, who publicly professed his opposition to capitalism throughout his life, was thus wilfully distorted to be the supporter of neoliberal capitalism, which globalisation is!
The truth however is quite on the contrary. While Ambedkar is routinely portrayed as an intellectual who wrote against capitalism and free markets, and advocated socialism, a few well-informed writers like Gail Omvedt have claimed otherwise. Ironically one of the reasons for the prevailing misconception is the volume of Ambedkar’s scholarly output. With contributions in political science, sociology, law, and other fields spanning over four decades, much of his work on economics has been neglected.
This meant that the academic community in India did not go on to develop Ambedkar’s ideas on economics, some of which anticipated important threads of 20th century Western economic thought, like “economic and political decision making in an environment of dispersed knowledge” and “alternative monetary systems (and the) denationalised production of money”. Ambedkar wrote extensively on finance, monetary economics, banking systems, and interstate financial relations.
Perhaps the only exceptions to the gross neglect of Ambedkar’s writings on economics in India are the works of Srinivasa Ambirajan and Narendra Jadhav.
Mr Jadhav argues that:
…one finds the widespread ignorance regarding Ambedkar’s contribution as an economist unfortunate. This lack of awareness, to an extent, could be explained by his phenomenal contributions in other spheres such as law, religion, sociology, and politics, which might have overshadowed his contribution to economics. Yet it is surprising that even the so-called expert studies on the evolution of Indian economic thought…do not seem to take much cognisance of Ambedkar’s contributions.
There is no work reinterpreting Ambedkar’s writings on economics from a twenty-first century perspective.
Ambedkar was an authority on Indian currency and banking in the early decades of the 20th century. He was trained under scholars like Edwin Cannan, Edwin Seligman, John Dewey, James Robinson, and James Shotwell. Both his MA and PhD degrees (from Columbia University) were in Economics. He also received a DSc degree in Economics from the London School of Economics. He was familiar with the works of Carl Menger, who founded the Austrian School of Economics in the 1870s. That said, he remained an independent rational thinker, favouring empiricism and logic, rather than favouring any particular economic system or ideology.
Ambedkar’s magnum opus, The Problem of the Rupee: Its Origins and Solutions, was first published in 1923. This was republished as the first volume of the History of Indian Currency and Banking in 1947. In his forward to the book, Cannan wrote:
I do not share Mr Ambedkar’s hostility to the system, nor accept most of his arguments against it and its advocates. But he hits some nails very squarely on the head, and even when I have thought him quite wrong, I have found a stimulating freshness in his views and reasons. An old teacher like myself learns to tolerate the vagaries of originality, even when they resist “severe examination” such as that of which Mr Ambedkar speaks.
Cannan went on to say that “In his practical conclusion, I am inclined to think, he is right”.
In the very first chapter, Ambedkar holds that:
Trade is an important apparatus in a society, based on private property and pursuit of individual gain; without it, it would be difficult for its members to distribute the specialised products of their labour…But a trading society is unavoidably a pecuniary society, a society which of necessity carries on its transactions in terms of money.
In fact, the distribution is not primarily an exchange of products against products, but products against money. In such a society, money therefore necessarily becomes the pivot on which everything revolves.
With money as the focusing-point of all human efforts, interests, desires, and ambitions, a trading society is bound to function in a regime of price, where successes and failures are results of nice calculations of price-outlay as against price-product.
Essentially, he emphasises that a “sound system of money” is the foundation for specialisation in production and trade among individuals in society, without which the prosperity of society would not be possible.
Unlike many of his contemporaries, Ambedkar was an original thinker as it appears from his skilful analysis of the political economics of British India. Contrary to popular belief, Ambedkar believed in the principles of free markets and advocated free banking (against government monopoly of printing legal tender), gold standard, decentralised planning, private property rights, economic freedom, free enterprise and individual liberty. Moreover, Ambedkar understood the knowledge problem in society and its relevance for decentralised planning. Ambedkar also vehemently criticised Keynes and others for favouring Gold Exchange Standard rather than Gold Standard, and extended the argument of the law of consumption.
The three following examples from Ambedkar’s writing substantiate this view. First, in his statement to the Royal Commission on Indian Currency and Finance in 1924-25 (whose recommendations established the Reserve Bank of India) he submitted that:
One of the evils of the Exchange Standard is that it is subject to management. Now a convertible system is also a managed system. Therefore by adopting the convertible system we do not get rid of the evil of management which is really the bane of the present system. Besides, a managed currency is to be altogether avoided when the management is to be in the hands of the Government. When the management is by a bank there is less chance of mismanagement. For the penalty for imprudent issue, or mismanagement is visited by disaster directly upon the property of the issuer.
But the chance of mismanagement is greater when it is issued by Government because the issue of government money is authorised and conducted by men who are never under any present responsibility for private loss in case of bad judgement or mismanagement.
Ambedkar thought that the government should not print the currency, instead the private banks should print and thus there will be competing currencies with direct responsibility. This is one of the core principles of the Austrian School of Economics.
Second, on the issues of knowledge problem and decentralised planning Ambedkar wrote (in his PhD thesis) that:
By centralisation all progress tends to be retarded, all initiative liable to be checked and the sense of responsibility of Local Authorities greatly impaired…centralisation conflicts with what may be regarded as a cardinal principle of good government.
Thus, centralisation, unless greatly circumscribed, must lead to inefficiency. This was sure to occur even in homogeneous states, and above all in a country like India where there are to be found more diversities of race, language, religion, customs and economic conditions.
In such circumstances there must come a point at which the higher authority must be less competent than the lower, because it cannot by any possibility posses the requisite knowledge of all local conditions. It was therefore obvious that a Central Government for the whole of India could not be said to posses knowledge and experience of all various conditions prevailing in the different Provinces under it. It therefore, necessarily becomes an authority less competent to deal with matters of provincial administration than the Provisional Governments, the members of which could not be said to be markedly inferior, and must generally be equal in ability to those of the Central Government, while necessarily superior as a body in point of knowledge.
Ambedkar further went on to say that the only argument on the above the Government of India could make is that it has “all power in its hands, not from principle but from necessity. That necessarily arose out of its constitutional obligations.”  There are similarities between Ambedkar and Hayek’s view on knowledge problems and therefore need for decentralisation in planning. Note that Ambedkar wrote these ideas decades before F A Hayek published his classic article on The Use of Knowledge in Society (1945).
Third, while reviewing Bertrand Russell’s Principles of Social Reconstruction, Ambedkar pointed out what Russell failed to figure out in his theses on the law of consumption.
…the utility of an object varies according to the varying condition of the organism needing satisfaction. Even an object of our strongest desire like food may please or disgust, according as we are hungry or have over-indulged the appetite. Thus utility diminishes as satisfaction increases.
Ambedkar would have been against a Planning Commission with powers to plan for the whole country without adequate knowledge about it. A good government cannot issue paper money irrespective of goods and services produced in the economy. There is a greater convergence in the writings of Ambedkar and those of B R Shenoy, Hayek, Ambirajan and Ludwig Von Mises. However, there is virtually no literature exploring the possibility of understanding of these writings from a comparative perspective. The economic historians have starved young minds by focusing the politically motivated debates for far too long.
B Chandrasekaran works in the area of public policy and blogs at Hayek Order. This essay is based on a paper presented by him at the Austrian Scholars Conference 2011 organised by the Ludwig Von Mises Institute.

தலித் குரு பூசைக்குத் தடை! 7 Daliths shot dead like pigs! Govt. Communallism?

அம்மையார் ஆட்சியின் அராஜகம்! குரு பூசையைத் தடை செய்து, பக்தர்களைப் பன்றிகளைப்போல் சுட்டுக் கொல்லும் கொடூரம்!

ஐயாயிரம் ஆண்டுகாலமாக இருந்த சாதி வெறி விடுதலைக்குப் பிறகு சவாலுக்கு உள்ளாhனது. கொடுமைக்காட்பட்டிருந்த முட்டாhள் மக்கள் சுயமரியாதை பெறக்காரணம் பாதிரிமார் கொடுத்த கல்வியும், விடுதலைப்போராட்ட வீரர்கள் விடுதலைக்குப் பிறகு பட்டிக்காடுகள் வரை கொடுத்த கல்வியும், கிருத்துவ மதம் போதித்த, வள்ளுவம், பௌத்தம், ஜைனம் போதித்த-பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் என்ற தத்துவமும் அவர்களின் தன்மானத்தைத் தூண்டியது.
முதுகுளத்தூர்ப் பகுதியில் கீழத்தூவல் என்ற கிராமத்து தலித்துக்களுக்கெதிரான தீண்டாமைக் கொடுமைக்கு எதிராக அந்தப்பகுதியில் ஆசிரியராகப்பணியாற்றிய இம்மானுவேல் சேகர் மக்களைத் திரட்டினார். கோயில் நுழைவுப்போராட்டம் நடத்தினர். இதையறிந்த முத்துராமலிங்கத் தேவர் தூண்டுதலின் பேரில் பள்ளர் (பள்ள நிலங்களில் சேற்றில் சகதியில் பணிபுரிவோர் என்று பொருள்-பிராமணர்கள் போல் தட்டுப் பிச்சை எடுப்பவர்கள் அல்லர்.) இம்மானுவேலை கள்ளர்கள் பரமக்குடியில் பகிரங்கமாக வெட்டிக் கொன்றனர். அது சாதிக்கலவரத்தைத் தூண்டியது. தீண்டாமை எதிர்ப்பில் முன்னின்ற காங்கிரஸ் பேரியக்கத்தின் மெய்யான தொண்டர் காமராசர் அஞ்சாது வோட்டுப் பொறுக்குவதைப் பற்றி சிந்திக்காது, கட்டளையிட்டதின் பேரில், ரே என்ற ஆங்கிலோ இந்திய காவல் ஆய்வாளர், சாதித் தகராறில் முன்னின்று கருவிகளாகப் பயன்பட்ட கொலைகாரர்கள் சிலரைப் பிடித்துக் கட்டிவைத்துச் சுட்டுத் தள்ளினார் என்பது வரலாறு. அது “அவர்கள் தாக்கினர்; திருப்பித் தாக்கினோம். அவர்கள் செத்தார்கள்” என்று எதிர்த்தாக்குதல் (நnஉடிரவேநச) சாவுகளாக முடிக்கப்பட்டன. நீதித்துறை வந்து விசாரித்தாலும் காவலரை இன்றும் ஒன்றும் செய்ய சட்டத்தில் இடமில்லை. காவலர்கள் சமுதாயத்தைக்காக்க செய்யும் ஆபத்தான, ஆனால் புனிதமான பணி அது.
அது முதல் காமராசரைக் கண்டபடி வைதார் சாதித் தலைவர் முத்துராமலிங்கர். அவரைத் தேவர் பட்டம் போட்டு அழைக்க என் பேனா தயாராக இல்லை. கொலைகாரன் தேவனாக முடியாது. மனிதன்தான். பெரும் சொத்துக்கு அவர் அதிபதி. அவர் சுபாஷ்சந்திர போசின் வாரிசு போல் அடையாளம் காட்டிக் கொண்டாலும், அவருக்கு மதுரைப் பகுதியில் மலையளவு சிலைகள் வைத்தாலும், அவர் ஒரு சாதித்தலைவரே. அவரது சாதியினர் மட்டுமே அவரைக் கொண்டாடுகிறார்கள். அவர் எப்படி குரு ஆனார் என்று தெரியாது. மதுரை வீரனைப் போல் பொன்னர் சங்கர் போல் அவர் ஒன்றும் உயிர்த்தியாகம் செய்தவரல்லர். ஆனால் இம்மானுவேல் தலித் மக்களுக்காக உயிர்த்தியாகம் செய்தவர். தேவர்கள் என்று சொல்லப்படும் முக்குலத்தோருள்ளும் முத்துராமலிங்கர் செய்த அக்கிரமங்களைக் கண்டிப்போரும் சாதி வெறியை எதிர்ப்போரும் ஏராளமாக உண்டு. உயிருக்கும் ஓட்டுக்கும் பயந்து அரசியலில் உள்ள முக்குலத்து முற்போக்கு சமத்துவச் சிந்தனையாளர் அதிகம் வாய் திறப்பதில்லை.
போராடி உயிர் நீத்து தியாகம் செய்தவர் இம்மானுவேல் சேகரன் என்ற ஆசிரியர். இவரது மூதாதையர்கள் இந்துப் பள்ளர்களே. இந்துமதச்சாதிக் கொடுமைகளை படித்தவர்கள் சுதந்திர இந்தியாவில் எதிர்க்கத் துவங்கினர். தெய்வத்துள் ஒருவராக மதிக்கப்படும் இம்மானுவேலருக்கு நேற்று 11.09.2011 அன்று பரமக்குடியில் குருபூசை நடத்தக் கூடினர் தலித் மக்கள். தலித் வீரன் மதுரை வீரன் செய்த நற்காரியத்துக்காகக் கள்ளரை வெட்டிச் சாய்த்துக் கொள்ளை அடிப்பதை நிறுத்திய தியாகிக்கு கொங்கு நாடு முழுதும் அனைத்துச் சாதியும் தங்கள் குலதெய்வங் களோடு வைத்துப் பூசைகள் செய்வது போல் இதுவும் நடக்கிறது. அருந்ததிய மக்கள் வீரனுக்கென்று தனிக் கோயிலே கட்டி தெய்வமாக வணங்குகிறார்கள்.
எனவே, இம்மானுவேலுவிற்கு கோயில் கட்டி குருபூசை செய்வதில் எந்தத்தவறும் இல்லை. ஜான் பாண்டியன் சாதி வெறியன் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் முத்துராமலிங்கத்தின் அடிபற்றிகளின் சாதி வெறியில் பாதி கூட ஜான் பாண்டியனுக்குக் கிடையாது. முத்துராமலிங்கம் என்ற ஒரு சாதி வெறியனுக்கு குரு பூசை நடத்த சகல அனுமதியும் தந்த ஆளும் கட்சி அமைச்சர்களும் கலந்து கொள்ளும் போது, எம்ஜியார் மேல் வெறிகொண்டு அவருக்க்hக வாக்களித்து வந்த பள்ளர்களின் தியாக புருஷன் இம்மானுவேல் சேகருக்குக் குரு பூசை நடத்த ஏன் தடை விதிக்க வேண்டும்? இது என்ன மதச்சார்பற்ற சாதி சார்பற்ற அரசா? சாதி வெறியரின் அரசா?
நிராயுதபாணிகளைச் சுட்டுக் கொல்வதுதான் சட்டம் ஒழுங்கைப்பராமரிப்பதா?
இவர்கள் தடைவிதித்தாலும் ஆயுதமின்றி மீறிக் கூடியதில் என்ன தவறு? டெல்லியில் தடைவிதித்து அண்ணா ஹஜாரேவைக் கைது செய்த பிறகு கடல் மடையென மக்கள் திரண்ட போது சுட்டுத் தள்ளினீர்களா? அப்போது சட்டம் ஒழுங்கு என்னானது? ஓகோ.... அங்கே நடந்தது ஷீலா தீக்சித் ஆட்சி. ஜெயாவின் ஆட்சியல்லவே! என் முட்டாள்த்தனத்துக்காக நானே என் தலையில் செருப்பால் அடித்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். நிராயுதபாணிகளாக காந்திவாதிகள் போல் கூடிய பாரமர மக்களைத் தடியால் அடித்தால் அவர்கள் கல் கொண்டு எறிவது ஆச்சரியமில்லை. அவர்களை அடிக்கவும் சுடவும் சாக்குப் போக்கு வேண்டுமல்லவா? எனவே காவலர்களே-தலித்துக்களுக்கு எதிரான சூத்திர சாதி வெறியர்களை வைத்துக் கல்வீசத் செத்ததாகவும், வண்டிகளைச் சேதப்படுத்தியதாகவும் எனக்கு ஒரு புலனாய்வுச் செய்தி வருகிறது. 7 இளைஞர்களைப் பன்றிகளைப்போல் குருவிகளைப்போல் சுட்டுத் தள்ளியதற்கு அம்மையார் மக்களிடம் பதில் சொல்லியே ஆக வேண்டும். இனியாவது அம்மையின் புகழ் பாடுவதை டாக்டர் கிருஷ்ணசாமி நிறுத்துவாரா? யதுதருமமா?யதுதருமமா?